Το παγωμένο μου ξεκίνημα – Η εμπειρία μου με την παγοθεραπεία

Στην αρχή νόμιζα ότι θα πεθάνω. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.
Και ας είχα μια υγιή καρδιά, και ας πληρούσα όλες τις προϋποθέσεις. Όταν αποφασίσεις να βουτήξεις σε ένα βαρέλι με νερό 8°C, δεν υπάρχει αρκετή λογική που να σε κρατάει εκεί — μόνο η απόφαση να μη φύγεις.

Η διαδικασία είναι γρήγορη, επίτηδες. Για να μη σου δώσει ο νους σου το περιθώριο να το ξανασκεφτεί. Βάζεις το πρώτο πόδι, και πριν προλάβει να στείλει σήμα στον εγκέφαλο για το τι έρχεται, βρίσκεσαι ήδη μέσα.
Και τότε, ξεκινάς να αναπνέεις. Αυτή είναι η άγκυρα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αναπνέεις, να συγκεντρώνεσαι εκεί, και να αντέχεις το κάψιμο στο σώμα.

Νόμιζα πως είχα αντέξει 10 δευτερόλεπτα. Όταν ο Πάνος μου είπε ότι ήμουν μέσα 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα, δεν τον πίστευα. Ήμουν μουδιασμένη, κόκκινη, το σώμα μου είχε πάρει φωτιά — όχι από το κρύο, αλλά από την υπεραιμία. Ένιωθα το αίμα να κάνει πάρτι μέσα μου.

Όταν μπήκα κατευθείαν μετά στη θάλασσα, στους 18°C, μου φάνηκε βάλσαμο.
Κι όταν τελείωσε όλη η διαδικασία, ετοιμάστηκα, μπήκα στο αυτοκίνητο και κάλεσα τον Πάνο.

– Την άλλη εβδομάδα ξανά.
– Η ντοπαμίνη μιλάει, μου λέει.

Και είχε δίκιο.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν φυσικά ντοπαρισμένη. Ένιωθα ενέργεια, εγρήγορση, χαρά. Ήθελα να το ξαναζήσω αμέσως. Και μετά… ήρθε η άλλη φάση. Η εξάντληση. Το σώμα μου είχε ξεπεράσει τα όριά του – με ασφάλεια – και τώρα ζητούσε ύπνο, αποκατάσταση, ηρεμία.

Γιατί να το κάνεις;

Όλα αυτά που ένιωσα, έχουν εξήγηση.
Όπως αναφέρει ο Πάνος στο άρθρο του, η παγοθεραπεία δεν είναι απλώς “δοκιμασία”. Είναι ευεργετικό σοκ. Ένα ελεγχόμενο στρες που ενεργοποιεί:
    •    Την ορμέωση (hormesis), που ενισχύει τους μηχανισμούς επιδιόρθωσης του οργανισμού.
    •    Γονίδια μακροζωίας, όπως οι σιρτουίνες.
    •    Την αυτοφαγία, μια φυσική διαδικασία “καθαρισμού” των κυττάρων.
    •    Τη νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου και την ψυχική ανθεκτικότητα.
    •    Την κυκλοφορία του αίματος και τη μείωση των φλεγμονών.

Μετά το σοκ, έρχεται η χαλάρωση. Και μετά, η επιθυμία να το ξανακάνεις.

Η ζώνη άνεσης είναι ωραία – αλλά έξω από αυτήν είναι η ζωή

Δεν είμαι “ηρωίδα”. Δεν είμαι φανατική του βιοχακερικού τρόπου ζωής. Αλλά κάτι μέσα μου ήξερε ότι αυτό το βήμα, αυτό το βίωμα έξω από τη ζώνη άνεσης, θα με δυναμώσει. Και το έκανε.

Την επόμενη εβδομάδα, θα είμαι πάλι εκεί. Και ίσως λίγο περισσότερο μέσα.

Επιστημονικές αναφορές:
    1.    Hormesis και μακροζωία:
Ristow, M., & Zarse, K. (2010). How increased oxidative stress promotes longevity and metabolic health: The concept of mitochondrial hormesis (mitohormesis). Nature Reviews Endocrinology.
    2.    Γονίδια μακροζωίας και νηστεία:
Guarente, L. (2013). Calorie restriction and sirtuins revisited. Genes & Development.
    3.    Ψυχική ανθεκτικότητα και νευροπλαστικότητα:
Davidson, R. J., & McEwen, B. S. (2012). Social influences on neuroplasticity: Stress and interventions to promote well-being. Nature Neuroscience.
    4.    Αυτοφαγία:
Yoshinori Ohsumi – Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής 2016, για την ανακάλυψη των μηχανισμών αυτοφαγίας.
    5.    Ανοσοποιητικό και φλεγμονή μέσω cold exposure:
Kox, M. et al. (2014). Voluntary activation of the sympathetic nervous system and attenuation of the innate immune response in humans. PNAS.