Μήπως είσαι people pleaser;

Από την Ευσταθία Δερματά

Μήπως ζητάς συγγνώμη ακόμη κι όταν δεν φταις;

Μήπως χαμογελάς ενώ μέσα σου λυγίζεις;

Μήπως λες «ναι» ενώ θέλεις με όλη σου την ψυχή να πεις «όχι»;

Αν ναι, τότε ίσως να κουβαλάς κι εσύ αυτό το παλιό, βαρύ μοτίβο: να αρέσεις, να μην απογοητεύεις, να κρατάς τις ισορροπίες. Να είσαι εκεί για όλους, εκτός από σένα.

Ο άνθρωπος-που-θέλει-να-αρέσει.

Αυτός που φοβάται μην τον πουν «κακό», «εγωιστή», «αχάριστο». Που μεγαλώνοντας έμαθε να μετρά την αξία του μέσα από τα μάτια των άλλων. Να νιώθει ασφάλεια μόνο όταν εισπράττει αποδοχή.

Όμως αυτή η ανάγκη — όσο αγνή κι αν φαίνεται — είναι μια παγίδα.

Σε κάνει να μικραίνεις. Να μαζεύεσαι. Να υποχωρείς, μέχρι να μην ξέρεις πια ποιος είσαι.

Πόσες φορές είπες “δεν πειράζει”, ενώ σε πείραξε βαθιά;

Πόσες φορές χάρισες τον χρόνο, τη φροντίδα και την αγάπη σου — κι έμεινες άδεια;

Πόσες φορές ένιωσες θυμό… μα τον έπνιξες με ένα «δεν πειράζει, εγώ είμαι ο δυνατός άνθρωπος»;

Η ευγένεια δεν είναι το ίδιο με την υποταγή.

Η καλοσύνη δεν είναι να χάνεις τον εαυτό σου για να σωθούν οι άλλοι.

Και η αληθινή δύναμη δεν είναι να αντέχεις τα πάντα — αλλά να μάθεις να λες «όχι» χωρίς ενοχές.

Ο δρόμος για την αυτοεκτίμηση δεν περνά μέσα από τους άλλους.

Ξεκινά από σένα.

Από το να ρωτήσεις:

«Τι θέλω εγώ;»

«Τι νιώθω αυτή τη στιγμή;»

«Με τι συμφωνώ; Με τι όχι;»

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτές τις γραμμές, μη φοβηθείς. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα απότομα. Χρειάζεται να ξεκινήσεις να βλέπεις εσένα. Να σε ρωτάς. Να σου επιτρέπεις. Να σε φροντίζεις.

Γιατί μόνο όταν είσαι γεμάτη, μπορείς πραγματικά να δώσεις.

Και μόνο όταν αγαπάς τον εαυτό σου, η αγάπη σου προς τους άλλους είναι αληθινή.

Μήπως ήρθε η ώρα να σε βάλεις πρώτη;

Όχι από εγωισμό.

Από αυτοσεβασμό.

Κάνε μια παύση.

Πάρε μερικές ανάσες.

Κλείσε για λίγο τα μάτια και ρώτα τον εαυτό σου:

Τι έχω ανάγκη εγώ αυτή τη στιγμή;

Ποιο “όχι” κρατάω μέσα μου και με βαραίνει;

Ποιο “ναι” με περιμένει για να με λυτρώσει;

Γράψε τις απαντήσεις σου.