Ερασιτεχνικές αθλοπαιδιές: Πόσο έτοιμο είναι το σώμα μας για να αντέξει τις επιβαρύνσεις;

Πόσο έτοιμο είναι το σώμα μας να συμμετέχει στις αθλοπαιδιές που αγαπάμε;
Το παιχνίδι, η άμιλλα και η σωματική άσκηση είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης φύσης. Όμως πίσω από την αθωότητα του παιχνιδιού κρύβονται απαιτήσεις για τις οποίες το σώμα μας ίσως να μην είναι πάντα προετοιμασμένο. Μια προσωπική μου διαδρομή μέσα στον αθλητισμό με έκανε να το καταλάβω βαθύτερα.

Αθλοπαιδιά: παιχνίδι ή άθλημα που έχει στόχο τη σωματική άσκηση, την άμιλλα και την ψυχαγωγία.
Όσο φοιτούσα στο ΤΕΦΑΑ και περνούσα από όλα τα αθλήματα, ήμουν τόσο γοητευμένη από την τεχνική και την τακτική τους, που φανταζόμουν κάθε σύλλογος να διαθέτει, πέρα από το αγωνιστικό του τμήμα, και τμήματα ενηλίκων. Εκεί, χωρίς στόχο τη διάκριση, αλλά με γνώμονα την αυτοβελτίωση και τη σωματική ενδυνάμωση, οι ασκούμενοι θα περνούσαν από όλη τη διαδικασία εκμάθησης της τεχνικής.

Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, η μόνη μου αθλητική εμπειρία ήταν στην κολύμβηση. Πήγα σε αθλητικό σχολείο και έτσι στη γυμναστική κάναμε μόνο κολύμπι.
Όταν γνώρισα αργότερα το βόλεϊ, το μπάσκετ και το χάντμπολ, αναρωτιόμουν πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσαν να λειτουργούν αυτά τα αθλήματα σαν χόμπι για τους ενήλικες. Τα ομαδικά αθλήματα προσφέρουν έντονα τη διασκέδαση, ενώ ταυτόχρονα σε γυμνάζουν.

Τα ανίψια μου είναι τυχερά: μέσα στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς τους βρίσκουν ακόμα τον χρόνο να παίζουν ποδόσφαιρο. Μεγάλωσαν στο γήπεδο και αφιερώνουν μέχρι και σήμερα τα Σαββατοκύριακά τους στην ομάδα τους.
Το κάνουν όμως σωστά;

Οι απαιτήσεις αυτών των αθλημάτων είναι μεγάλες: για να ανταπεξέλθεις στο αναπάντεχο που μπορεί να προκύψει μέσα στο παιχνίδι – ένα απότομο γύρισμα, ένα άνοιγμα του ποδιού για να προλάβεις την μπάλα – χρειάζεται το σώμα να είναι προετοιμασμένο.
Έχουν την απαραίτητη ελαστικότητα οι μύες; Είναι αρκετά δυνατοί ώστε να προστατεύσουν τις αρθρώσεις;
Συχνά, η απάντηση είναι όχι. Γι’ αυτό και οι τραυματισμοί είναι τόσο συχνοί.

Ως παιδιά, έχουμε αρκετά περιθώρια αποκατάστασης. Τι γίνεται όμως όταν είσαι ενήλικας και όχι επαγγελματίας αθλητής;
Πόσο εύκολα μπορεί ένας τραυματισμός να σε κρατήσει μακριά όχι μόνο από το άθλημα που αγαπάς, αλλά και από την εργασία σου ή τις υποχρεώσεις σου;
Δυστυχώς, από μια ηλικία και μετά, έναν τραυματισμό μπορεί να τον “παντρευτείς”. Είναι πάντα εκεί, δεν σε ξεχνάει.

Πόσο ωραίο θα ήταν να μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς, αλλά με την απαραίτητη φροντίδα;
Κοιλιακοί, ραχιαίοι, τετρακέφαλοι, δικέφαλοι, στήθος, πλάτη, ώμοι: βασικές μυϊκές ομάδες που πρέπει να είναι δυνατές για να υποστηρίζουν τόσο την καθημερινότητά μας όσο και έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου.

Θυμάμαι έναν πελάτη μου που δουλεύαμε στην αποκατάσταση του τετρακέφαλού του μετά από χειρουργείο ρήξης χιαστού.
Είχε τραυματιστεί σε παιχνίδι ποδοσφαίρου 5x5.
«Δεν κάνατε ζέσταμα;» τον ρώτησα.
Η απάντησή του ήταν καθηλωτική:
«Σε αυτούς τους αγώνες, το ζέσταμα είναι ο καφές και η αποκατάσταση η μπύρα.»
Αστείο – αλλά και λυπηρό.

Η χαρά της συμμετοχής, το γέλιο του παιχνιδιού, το πάθος του αγώνα — όλα αυτά αξίζουν να τα ζούμε με ασφάλεια και σεβασμό στο σώμα μας.
Επενδύοντας σε σωστή προετοιμασία και ενδυνάμωση, δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να απολαμβάνει το παιχνίδι για πολλά χρόνια ακόμα — χωρίς περιττά ρίσκα και τραυματισμούς.