Πατέρα, μπαμπά ...

Με αφορμή τη  Γιορτή του Πατέρα λίγες μέρες πριν και διαβάζοντας το άρθρο της καναδικής εφημερίδας Herald (14/6/2025), επιστρέφουμε σ’ ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει ξανά: τον ρόλο του πατέρα στη ζωή μας.

Στο πρώτο μας κείμενο για τον πατέρα αναδείξαμε τη βαθιά επίδραση που έχει αυτή η φιγούρα στον ψυχισμό μας. Μιλήσαμε για την αυστηρότητα, την απόσταση, αλλά και για τη δυνατότητα ενός νέου τύπου πατέρα – πιο παρόντος, πιο διαθέσιμου, πιο ανθρώπινου. Ο ρόλος αλλάζει. Το ερώτημα είναι αν αλλάζουμε κι εμείς μαζί του. Αν η κοινωνία είναι έτοιμη να του δώσει χώρο. Όχι τιμητικά. Ουσιαστικά.

Στο άρθρο του Herald, ένας νέος πατέρας περιγράφει την εμπειρία του με απλότητα. Την κόπωση, την ευθύνη, τις αγωνίες και τις μικρές χαρές. Δεν ζητάει επιβράβευση. Δεν αυτοπροβάλλεται. Περιγράφει μόνο μια αλήθεια: το να είσαι παρών σήμερα ως πατέρας δεν είναι πράξη ηρωισμού. Είναι πράξη καθημερινής συνειδητής συμμετοχής. Δεν βοηθάς. Υπάρχεις. Και αυτή η παρουσία, όταν είναι αυθεντική, αλλάζει τη ροή της οικογένειας.

Όμως αυτή η παρουσία χρειάζεται χώρο για να σταθεί. Και ο χώρος αυτός δεν είναι αυτονόητος. Η κοινωνία συνεχίζει να βλέπει τον πατέρα σαν τον «βοηθό», σαν τον «καλό» όταν κάνει το αυτονόητο. Οι ίδιοι οι άνδρες που θέλουν να σταθούν διαφορετικά δίπλα στα παιδιά τους, συχνά το κάνουν κόντρα στο ρεύμα. Με περιορισμένο χρόνο, λίγη κατανόηση και ακόμη λιγότερη υποστήριξη.

Από την άλλη ο ρόλος του πατέρα στη ζωή μας, ένας ρόλος δομημένος σε άλλες γενιές, σε άλλες κοινωνίες έχει αφήσει το στίγμα του, για κάποιους θετικό και για κάποιους αρνητικό. Το δεύτερο μέρος του βιωματικού σεμιναρίου μας με την Κατερίνα Βουγιουκλή, που αφορά τη σχέση με τον πατέρα, έχει αναβληθεί ξανά και ξανά. Η ροή δεν το επέτρεψε. Και την ακούσαμε. Ίσως γιατί εκεί αγγίζει κάτι βαθύτερο. Για κάποιους, η πατρική παρουσία δεν υπήρξε αρκετή. Για άλλους υπήρξε δύσκολη. Για πολλούς, μπερδεμένη. Όμως το σεμινάριο αυτό δεν έχει στόχο να ξύσει πληγές. Αντιθέτως. Θέλει να τις αναγνωρίσει και να τις απαλύνει. Όχι με σύγκρουση, αλλά με ειλικρίνεια. Με χώρο. Με φροντίδα.

Η τελευταία αναβολή μετατρέπεται σε ευκαιρία. Το σεμινάριο μεταφέρεται για το Σάββατο 28 Ιουνίου στις 17:00 και αποτελεί το κλείσιμο του κύκλου των σεμιναρίων με την Κατερίνα για αυτή τη σεζόν. Είναι μια συνάντηση που μπορεί να μας βοηθήσει να συνδεθούμε με κάτι που ίσως ως τώρα είχε μείνει στη σιωπή. Όχι για να αναμοχλεύσουμε το παρελθόν, αλλά για να φτιάξουμε χώρο στο παρόν.

Όταν μιλήσαμε για τον πατέρα στο πρώτο μας άρθρο, αναγνωρίσαμε ότι η παρουσία του – ή η απουσία του – μας διαμορφώνει. Σήμερα βλέπουμε πως ο ρόλος υπάρχει. Ο χώρος όμως χρειάζεται ακόμη να δημιουργηθεί. Και αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τους πατέρες. Αφορά όλους μας.