Χωρίς επίπεδα, με σεβασμό στη διαδρομή του καθενός

Στις ομάδες μου δεν θα βρεις “αρχάριους” ή “προχωρημένους”. Δεν χωρίζουμε τους ανθρώπους με βάση το πόσο καλά κάνουν κάτι ή το πόσο καιρό γυμνάζονται. Ο λόγος δεν είναι απλώς πρακτικός — ναι, φυσικά, εξυπηρετεί και τη διαθεσιμότητα των ωρών. Αλλά είναι κάτι βαθύτερο: σκοπός μου είναι να δημιουργήσω χώρους όπου η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο, αλλά ευκαιρία.

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Με διαφορετικό σώμα, ιστορία, ρυθμό, δυνατότητες, ανάγκες. Το “επίπεδο δυσκολίας” εξατομικεύεται — όχι ως ταμπέλα, αλλά ως προσέγγιση. Ο αρχάριος μαθαίνει να ακούει το σώμα του και να νιώθει υπερήφανος για κάθε μικρό βήμα. Ο πιο έμπειρος συνεχίζει να δουλεύει με συνέπεια, να εμβαθύνει, να δυναμώνει.

Δεν κάνουμε πρωταθλητισμό. Δεν ερχόμαστε για να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιον άλλον. Ερχόμαστε όλοι για τον ίδιο λόγο: για να βελτιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση, να νιώσουμε πιο δυνατοί, πιο ζωντανοί, πιο συνδεδεμένοι με το σώμα μας.

Κανείς δεν υπερέχει. Κανείς δεν είναι λιγότερο καλός. Το μόνο μέτρο που αναγνωρίζουμε είναι η ίδια μας η διαδρομή:
Πώς ήμασταν πριν ξεκινήσουμε. Και πώς είμαστε τώρα.
Τι έχει αλλάξει στο σώμα μας, στην ενέργειά μας, στη διάθεσή μας, στη ζωή μας.

Η ομάδα γίνεται έτσι καθρέφτης. Όχι για να συγκρίνεσαι, αλλά για να βλέπεις πόσο όμορφο είναι να συνυπάρχουμε διαφορετικοί. Να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Να εξελισσόμαστε μαζί.