Βασισμένο στο άρθρο του περιοδικού Outdoor Swimmer (Απρίλιος 2025)
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται για να επιχειρούν εκεί που ο μέσος όρος σταματά. Που δοκιμάζουν τον εαυτό τους όχι για να εντυπωσιάσουν, αλλά γιατί απλώς έτσι είναι φτιαγμένοι. Ο Christopher, Βρετανός λάτρης της κολύμβησης ανοιχτής θάλασσας, είναι ένας από αυτούς.
Από την Ευσταθία Δερματά
Μήπως ζητάς συγγνώμη ακόμη κι όταν δεν φταις;
Μήπως χαμογελάς ενώ μέσα σου λυγίζεις;
Μήπως λες «ναι» ενώ θέλεις με όλη σου την ψυχή να πεις «όχι»;
Αν ναι, τότε ίσως να κουβαλάς κι εσύ αυτό το παλιό, βαρύ μοτίβο: να αρέσεις, να μην απογοητεύεις, να κρατάς τις ισορροπίες. Να είσαι εκεί για όλους, εκτός από σένα.
Ο άνθρωπος-που-θέλει-να-αρέσει.
Από την Αρετή Μαστροδούκα
Δεν είναι χάρισμα. Είναι απόφαση.
Αν υπάρχει μία λέξη που ακούγεται ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι ανθεκτικότητα – ειδικά η ψυχική ανθεκτικότητα. Αυτή η αόρατη δύναμη που κάνει κάποιους ανθρώπους να στέκονται όρθιοι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν.
Αλλά τι σημαίνει στ’ αλήθεια;
Τα ζώα συντροφιάς δεν είναι απλώς ζώα. Είναι μέλη της οικογένειάς μας. Ζουν μαζί μας, μαθαίνουν από εμάς — αλλά κυρίως μας μαθαίνουν. Να επικοινωνούμε χωρίς λόγια. Να ακούμε με άλλα αισθητήρια. Να σεβόμαστε όρια και ιδιαιτερότητες.
Η Μπιάνκα, το σκυλάκι της tri.angle, δεν είναι τυχαίο μέλος της ομάδας μας. Είναι η ψυχή της υποδοχής (όταν έχει όρεξη), η expert στα φιλιά-ανταμοιβή (ειδικά αν υποψιαστεί ότι θα ακολουθήσει λιχουδιά) και η υπενθύμιση ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόγραμμα και άσκηση — είναι και παιχνίδι, ξεκούραση, προσωπικός χώρος.
Τι μας λέει η Ιατρική Σχολή του Harvard για τη δύναμη της καθημερινής κίνησης
Ζούμε σε μια εποχή όπου το να καθόμαστε για πολλές ώρες μέσα στη μέρα θεωρείται φυσιολογικό. Γραφείο, οθόνες, αυτοκίνητο, καναπές… Κι όμως, το τίμημα αυτής της συνήθειας είναι μεγάλο.
Η Ιατρική Σχολή του Harvard, στο ειδικό της έντυπο Starting to Exercise, αναφέρεται εκτενώς στον όρο “Sitting Disease” («νόσος του καθισιού»), περιγράφοντας όχι μια συγκεκριμένη ασθένεια, αλλά μια σειρά από προβλήματα υγείας που προκαλούνται ή επιδεινώνονται από τον καθιστικό τρόπο ζωής.
από την Αγγελική Βαλσαμή
Όλοι! Ανεξαρτήτως ηλικίας και επιπέδου. Φυσικά, με κατάλληλες προπονητικές μεθόδους και καθοδήγηση, ως προς τη σωστή εκτέλεση και τις ιδιαίτερες ανάγκες του καθενός.
Στη μνήμη της γιαγιάς μου
Οι αναμνήσεις μου από τη γιαγιά ξεκινούν παράλληλα με τα πρώτα στάδια της άνοιας. Πριν αρρωστήσει, ήταν ένας άνθρωπος εσωστρεφής, συγκρατημένος – έτσι τουλάχιστον μου έχουν πει. Εγώ, όμως, την έζησα αλλιώς: με ένα χαμόγελο σχεδόν μόνιμο, με μια γλυκύτητα που δεν έσβησε ποτέ. Ήταν η παιδική μου παρέα, το στήριγμά μου στο παιχνίδι, η ζεστασιά στο σπίτι.
Μοιράζομαι με σεβασμό το παρακάτω άρθρο της νευρολόγου Ελευθερίας Παχούλη, που μας δίνει ελπίδα: η πρόληψη της άνοιας είναι στα χέρια μας – μέσα από την κίνηση, τη φροντίδα, τη σύνδεση.
Αναρωτήθηκες πόσο συχνά τρως χωρίς να πεινάς πραγματικά;
Σκέψου… την τελευταία φορά που έφαγες χωρίς να σκέφτεσαι τι τρως, χωρίς να γεύεσαι την τροφή σου, χωρίς να απολαμβάνεις τη στιγμή!
-από την Ευσταθία Δέρματα
Ζούμε σε έναν κόσμο που τρέχει.
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας καταπίνουν, οι σκέψεις γίνονται θόρυβος και η καρδιά μας συχνά ξεχνά να ακούει τον δικό της ρυθμό.
Μέσα σε αυτήν τη δίνη, όμως, υπάρχει ένας δρόμος επιστροφής.
Ένας δρόμος που μας οδηγεί πίσω στον εαυτό μας, στην ουσία μας, στη γη κάτω από τα πόδια μας και στον ουρανό που απλώνεται από πάνω μας.
Η επαφή με τη φύση δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι μια ανάγκη τόσο βαθιά όσο και η ανάσα μας.
Μια προσωπική αναγνωστική εμπειρία μέσα από το βιβλίο «Όταν το σώμα λέει όχι»
Διαβάζοντας το, ένιωσα σαν κάποιος να φωτίζει κομμάτια που είχα προσπεράσει – στον εαυτό μου, στους ανθρώπους γύρω μου.
Ο Maté μιλάει για κάτι απλό αλλά συχνά ξεχασμένο: το σώμα δεν είναι ξεχωριστό από την ψυχή. Όταν δεν ακούμε την αλήθεια μας, το σώμα έρχεται να μας τη θυμίσει.
